Blog 9 Parkeergraven

(Even ter informatie, deze blog is geschreven op maandag. Door een heel erg drukke week is het er nog niet eerder van gekomen om de nieuwe blog online te zetten.)

Ik zit nu op in vliegtuig na een geweldige week in Michigan. (Je spreekt het uit als Missican, dus geen Mitsican). Vorige week vrijdag vlogen we naar Detroit om de familie van Michele op te zoeken. Ze heeft echt een geweldige familie, Kirsten en ik waren bij alles welkom en we werden bij alles betrokken, geknuffeld en welkom geheten.

Voor mij lopen de afgelopen dagen nogal door elkaar, dus ik zal de gebeurtenissen niet in volgorde vertellen, ik probeer de meeste dingen op te schrijven. Niet alles, want het is niet echt fijn om een verslag te lezen van 40 blaadjes.

In de eerste dagen verbleven we in het huis van de stiefvader van Michele in Detroit. De dag na de aankomst bezochten we het graf van de moeder van Michele. Jeetje, ik weet nooit wat ik wil als ik dood ben, begraven, cremeren of invriezen met de hoop in 2100 wakker te worden. Hier heb ik nu dus ontdekt wat ik niet wil! Zoals alles in Amerika, moet alles te bereiken zijn met de auto, stel je voor, je gaat toch niet wandelen! De graven liggen in een groot grasveld en daartussendoor lopen geasfalteerde wegen. Het is dus de bedoeling om aan de kant van de weg te parkeren en dan over de andere graven naar het gewenste graf te lopen. Geen mooie bloemenperkjes, verregende knuffeltjes of hekjes tegen urinerende katten. Een Amerikaans graf bestaat uit een stukje gras en een soort stoeptegel met een naam als markeerplek van een overleden persoon. Toen ik mijn verbijstering liet merken, probeerden ze me op mijn gemakt te stellen met de geruststelling dat de graven tenminste 2 meter van de weg gegraven moeten worden.

We zijn een andere dag naar het Ford museum gegaan. Ik had gedacht dat het supersaai zou worden voor een niet autoliefhebber, maar heb het onwijs naar mijn zin gehad. Er waren niet alleen auto’s te zien, maar ook zestiger jaren inrichtingen en grafische designs. Daarna naar huis. De vrouw van de stiefvader van Michele was om 5 uur begonnen met koken en om half 9 waren Michele en ik het wachten zat. Met de smoes “tandpasta kopen, vergeten mee te nemen” zijn we naar de Wal-Mart gegaan en hebben we daar broodjes gekocht. Voor Kirsten chocoladekoekjes het huis in gesmokkeld. Gelukkig stond het eten dan toch om half 10 op tafel! Ze was met het thanksgiving-dinner wat vlugger.

Ik heb nogal wat problemen met het eten en op normaal gewicht blijven. Het grootste deel van het eten is hier vet en de gezonde dingen zijn heel erg duur. (Zag het net weer op het vliegveld; broodje gezond, 10$, burger bij Burger King, 2,00$) Het helpt ook niet echt mee dat Mark en Michele niet erg gezond koken. Ik ga op zoek naar een fiets om nog een beetje in vorm te blijven, want ik begin me nu echt ongemakkelijk te voelen. Zal ook meteen maar even een verzoekje in de groep gooien, ik kook hier ongeveer 3 keer in de week. Ideeën voor gezonde maaltijden zijn heel erg welkom!

Maandag avond hebben we in Ionia geslapen, in het huis van de vader van Michele. Hij heeft echt een kast van een huis. Iedere dag zijn we naar de stiefmoeder van Michele gegaan. Zij ligt in het ziekenhuis, het is echt een geweldige vrouw! Wat zou ik haar graag als een extra oma willen. Typische Amerikaanse manier van communiceren met dikke knuffels en I love you’s bij aankomst en vertrek.

Woensdag zijn Mark, Kirsten en ik naar Holland gegaan! Drie generaties terug vestigden Nederlanders zich aan de kust van het meer. Voor mij was het een feest om weer Nederlandse namen, drop en sinterklaas te zien! Het was heerlijk stormweer dus er waren grote golven en stoere kytesurfers aan het strand.

Donderdag hebben we met de familie een grote tuin bezocht. Er waren binnentuinen (woestijn, tropisch regenwoud), abstracte beelden en kerstbomen. Iedere boom had zijn eigen nationaliteit, er was ook een Holland-kerstboom. De gebruikelijke Delftsblauw en kerstballen hingen in de boom. En tot mijn grote ergernis stonden er klompen onder de boom. Ik zit er over te denken om een campagne te starten om van het imago klompendansers af te komen! Mijn buurvrouw van 82 is de enige persoon die ik ken die de Hollandse houten schoenen nog draagt…

Zaterdag hebben we thanksgiving met de hele familie van Michele gevierd. Toen heb ik haar nichtjes en neefjes voor het eerst leren kennen. Dat was een gezellige avond met spelletjes, eten en vooral een hoop lol.

Vandaag hebben we de dag doorgebracht in Detroit. Dat is een vervallen stad, oude gebouwen die nooit afgebroken zijn, uitgewoonde huizen en slechte graffiti op muren. Dat is ook echt typisch Amerikaans. Er wordt hier geen moeite gedaan om gebouwen te restaureren of in goede staat te houden. Het is een zeldzaamheid om huizen te vinden die ouder zijn dan 100 jaar. Er zijn in Detroit vrijwel geen winkels te vinden en het is een smerige bende. Toch heb ik meer met Detroit dan met Mesa, in Mesa is alles schoon, goed georganiseerd en maximaal 20 jaar oud.

Zo, nu zijn jullie ook weer op de hoogte! Ik zou het fijn vinden om ongeveer te weten hoeveel mensen mijn blog lezen. Ik verwacht geen langverwachte reacties of verhalen, maar ik zou het fijn vinden als jullie desnoods een x achterlaten in het gastenboek, zodat ik weet hoe vaak mijn verhalen worden gelezen.