Gestrand in de woestijn en absolute happiness

Na het schrijven van mijn blog twee weken te hebben uitgesteld (niet zonder schuldgevoel) ben ik nu dus écht aan mijn blog begonnen. Ik wilde nog even iedereen bedanken voor de reacties op mijn blog, het was een echte verbazing dat zo veel mensen het volgde!
Ik heb al bijna twee weken vakantie gehad, die voornamelijk bestond uit het voor pampus op de bank liggen en bij uitzondering naar de koelkast slenteren om daar drinken of eten uit te vissen. Het is hard werken hoor! Exchangestudent zijn. Natuurlijk heb ik ook nog spannende en leuke dingen meegemaakt, lees en huiver…

Twee weken geleden op een maandag hebben we Mei en Noura uitgenodigd om met onze familie naar de lichtjesavond te gaan van de Mormonenkerk. Daar aangekomen was het een drukke bedoeling met lichtjes, geluiden en een mengeling van allerlei soorten mensen. Daar werd natuurlijk het kerstverhaal verteld en er waren iedere avond andere concerten. Ik heb met een hoop zendelingen gepraat, omdat ik wilde weten waar ze vandaan kwamen en wat ze voor werk deden.



Afgelopen weekend zijn Kirsten, Noura en ik gaan paardrijden. Zie je het al voor je! In de woestijn, tussen de cactussen op een paard? Dat was echt supertof. We hebben ongeveer een uur gereden en we werden begeleid door een soort en met van cowboys.

Die middag ben ik opgehaald door Matt (een jongen uit mijn klas) om te gaan kamperen in de woestijn. De eerste stop was om een vriend van hem op te halen (André) en de tweede stop was in de Wall-Mart om chemische soda en spaghetti in blik te halen. Daarna door naar de woestijn. De kampeerplek lag zo afgelegen dat we ongeveer 45 minuten offroad hebben gereden, voordat we aankwamen op bestemming. Daar hebben we het hout klaargelegd voor een kampvuur en de slaapspullen achtergelaten. Omdat er nog een uur licht zou zijn we naar een heuvel gegaan om de zonsondergang te zien. Dat was er één die ik niet ga vergeten, echt prachtig uitzicht. Toen het bijna donker was zijn we naar beneden gelopen en in de truck gestapt om terug te gaan naar het kamp. Matt probeerde om te starten. Truck kapot. Echt heel fijn, in het donker, in the middle of nowhere (met schorpioenen, vogelspinnen en coyoties…) met een kapotte truck. André was een automechanicus dus hij sprong meteen onder de auto om te kijken wat mis was. Uiteindelijke conclusie: we hadden een andere auto nodig die onze auto een stroomschok kon geven . Gelukkig wisten we dat Dan en Chris (mensen in dezelfde klas) in de buurt aan het schieten en jagen waren, dus Matt belde ze op om te vragen of ze konden helpen. Stonden zij dus ook met pech, in dezelfde vallei, met hetzelfde probleem. Heel fijn… Terwijl Dan naar de snelweg ging om hulp te halen, was het al donker en wilden we toch warmte en licht hebben. Met cactussen en andere dode bomen geprobeerd om een vuur te maken. (Tip voor mensen die misschien ooit hetzelfde probleem gaan hebben als ik, cactussen die je omhakt, branden niet! Pijn doen ze wel…) Na een half uur heen en weer rennen om het vuur een beetje aan te houden hebben we de hoop opgegeven en zijn we in de cabine gaan zitten van de truck. Ik had chips en energie repen meegenomen dus die hebben we gegeten. Ondertussen had Dan hulp gevonden aan de snelweg, een man stopte en beloofde meteen hulp te gaan halen. Uur later, geen hulp.
Uiteindelijk hebben we een andere jongen opgebeld om te vragen of hij ons kon komen helpen. Hij heeft eerst Dan en Chris opgepikt en daarna ons. Na een half uur ging de truck aan de praat en zijn we naar ons kamp gereden.
Gelukkig hebben we die nacht geen problemen meer gehad. Ik was bang dat ik het onwijs koud ging krijgen, want we sliepen buiten, maar het viel reuze mee, uiteindelijk twee keer wakker geworden. De spaghetti was echt heel vies. Ik ook eigenlijk, heb meteen een douche genomen toen ik thuis kwam. Ja, ik vond het een echt avontuur!

Die zondag hebben we na een avondje in de bioscoop afscheid genomen van Noura, het meisje uit Frankrijk, ze is weer terug naar huis, want ze zou maar een half jaar blijven. Het afscheid viel me zwaar, we hebben beloofd dat we elkaar zouden opzoeken en we gaan feesten in Parijs (dat is het middelpunt van ons allemaal). Ik mis haar nu al.

Kerst hebben we hier heel uitgebreid gevierd. Michele had al verteld dat ze ons een onvergetelijke kerst wilde geven, nou dat is haar echt gelukt. De grond onder de boom lag bezaaid met pakjes en cadeautjes. Iedere keer dachten we, nu kan het niet gekker worden, en ja hoor, weer een nieuw cadeau! Ik heb onder andere twee graffiti boeken gehad, een kussen, bonnen voor de bioscoop enz. enz. Zelfs uit Nederland ben ik verwend! Van mijn tante heb ik een pakket gekregen met stroopwafels, drop en andere Nederlandse dingen. Daar was ik echt heel blij mee! Ook van mijn vader en moeder nog mooie kado’s gekregen. (Mam, dank je wel voor het streep je slank van de margriet…)

Donderdag en vrijdag zijn we naar de ouders van Mark gegaan. Omdat ik geen jurk kon vinden voor winterformal, ben ik met de hulp van Michele en de zus van Mark begonnen aan het maken van een eigen jurk. Ik verwacht het deze week af te maken. (Foto’s volgen tegen die tijd) Ik vind het echt leuk in het huis van de ouders van Mark. Het is afgelegen en stil en er is altijd wat te doen. Oud en nieuw was niet echt spetterend, ze zeiden Happy New Year, maar dat was dan ook alles, geen vuurwerk, geen knuffels en zoenen en geen champagne. Dat zal wel Amerikaans zijn denk ik.

Een maand geleden had ik nog heel erg het gevoel dat ik het wel genoeg vond en dat ik wel weer naar huis wilde. Nu ben ik echt in een soort stroomversnelling terecht gekomen, alles is nu makkelijker en leuker. Mijn relatie met Kirsten is de laatste tijd aanzienlijk verbeterd en dat hadden we beiden echt nodig. Nu hangt er een positieve sfeer in het huis en voelt het meer als familie. Tot nu toe heeft de organisatie (Travel Active) gelijk met het verloop van mijn verblijf. In de voorbereiding hadden ze verteld dat we het hele jaar door zouden golven, van absolute happyness tot diepe triestheid. Op dit moment zit ik echt in de top en voel ik me onwijs goed. Nog maar vijf maandjes en dan ben ik weer thuis!