I'm a slacker

Ze noemen me hier een slacker, dat blijkt dus iemand te zijn met een pretpakket. (en ik ben er blij mee! Even een jaartje zonder scheitkunde of wiskunde) Dinsdag ben ik samen met Michele en Kirsten mijn pakket gaan samenstellen. We hebben ongeveer 5 formulieren met iedere keer dezelfde informatie moeten invullen. Het voelde alsof ik weer terug in Holland was! Daarna door naar de decaan. Op Amerikaanse scholen hebben leerlingen keus uit ongeveer 400 vakken en scholen zijn hier net fabrieken. Volgens de schoolkaart, zijn er ongeveer 300 tot 400 lokalen en in ieder lokaal zijn minimaal 30 leerlingen. Reken maar uit.
De vakken en roosters zijn elke dag hetzelfde, voor zeker 1 semester, soms veranderen er wat vakken het 2e, maar daar moet je voor kiezen. Mijn dag ziet er zo uit:

1: Drama
2: Engels
3: Gevorderde fotografie
4: Design en kledingontwerp
5: Spaans
6: Tekenen

Als ik in het voetbalteam kom, zullen alle 6e uren voetbaluren worden. Ik heb er echt al heel veel zin in!

Na school is er veel keus voor clubs, echt voor alles en iedereen hebben ze er één. De ‘help de zielige kindertjes in Darfur’club, ‘homo/lesbo club’, zodat het meer gaat worden geaccepteerd in dit land, de ‘exchangestudentclub’. (er zijn er dit jaar dus maar 5 incl. Kirsten en ik). Niet de vergeten zijn er natuurlijk ook de nodige ‘christelijke club’ (keuze uit 3) en de jaarboekclub. Nu heb ik er dus nog zoveel niet opgenoemd! Ik zie volgende week wel wat ik ga kiezen.

Gisteren zijn we met zijn drieen naar de gitaarstore gegaan. Echt geweldig, Michele heeft ons zo’n beetje naar alle muziekwinkels in Mesa gebracht, zelfs één in Tempé! Ik ben echt tot over mijn oren verliefd geworden op een akoestische bas, een Dean, beetje jammer, dat als ik hem koop het zo’n beetje onmogelijk is om hem mee te nemen naar Holland. Ben dus nog hard aan het piekeren. Kirsten heeft vandaag voor zichzelf een gitaar gekocht.

Deze morgen hebben we met de hele familie vrijwilligerswerk gedaan, in een spaghetti/voedselverpakkingsfabriek. We hebben ongeveer een uur spaghettisauspotten dicht gedraaid voor mensen die niet rondkomen of dakloos zijn, toen Kirsten flauw viel van de hitte, dat was dus het einde van het vrijwilligersproject. Om haar weer een beetje op te peppen zijn we dus naar de gitaarwinkel gegaan. Ik krijg van Mark en Michele 100 dollar om uit te geven aan een instrument of versterker!

De hele familie heeft een groot feest georganiseerd voor de vader van Mark, omdat hij 65 zou worden, 2 weken later kwamen ze erachter dat hij pas 64 wordt, nu maken we er toch maar een 65party van. Het is deze zaterdag en ik heb er echt al zin in, nu kan ik alle familie zien.

Wat hier dus echt bizar is is dat als ze zeggen ‘we moeten een stukje rijden’ dan kun je je dus al op maken voor 4 uur in de auto zitten. Het is me al eerder verteld dat Amerikanen dus echt niet moeilijk doen over lange afstanden, maar het valt echt zo op.

Het wordt te warm, dus ik duik zo maar eens het zwembad in.

Tot blogs/skypes/msns

Dikke kus

P.s. Mijn Skypeadres is EvaCoos, aan elkaar of los, kijk maar