Blog 9 Parkeergraven
Door: Coos
05 December 2009 | Verenigde Staten, Mesa
(Even ter informatie, deze blog is geschreven op maandag. Door een heel erg drukke week is het er nog niet eerder van gekomen om de nieuwe blog online te zetten.)
Ik zit nu op in vliegtuig na een geweldige week in Michigan. (Je spreekt het uit als Missican, dus geen Mitsican). Vorige week vrijdag vlogen we naar Detroit om de familie van Michele op te zoeken. Ze heeft echt een geweldige familie, Kirsten en ik waren bij alles welkom en we werden bij alles betrokken, geknuffeld en welkom geheten.
Voor mij lopen de afgelopen dagen nogal door elkaar, dus ik zal de gebeurtenissen niet in volgorde vertellen, ik probeer de meeste dingen op te schrijven. Niet alles, want het is niet echt fijn om een verslag te lezen van 40 blaadjes.
In de eerste dagen verbleven we in het huis van de stiefvader van Michele in Detroit. De dag na de aankomst bezochten we het graf van de moeder van Michele. Jeetje, ik weet nooit wat ik wil als ik dood ben, begraven, cremeren of invriezen met de hoop in 2100 wakker te worden. Hier heb ik nu dus ontdekt wat ik niet wil! Zoals alles in Amerika, moet alles te bereiken zijn met de auto, stel je voor, je gaat toch niet wandelen! De graven liggen in een groot grasveld en daartussendoor lopen geasfalteerde wegen. Het is dus de bedoeling om aan de kant van de weg te parkeren en dan over de andere graven naar het gewenste graf te lopen. Geen mooie bloemenperkjes, verregende knuffeltjes of hekjes tegen urinerende katten. Een Amerikaans graf bestaat uit een stukje gras en een soort stoeptegel met een naam als markeerplek van een overleden persoon. Toen ik mijn verbijstering liet merken, probeerden ze me op mijn gemakt te stellen met de geruststelling dat de graven tenminste 2 meter van de weg gegraven moeten worden.
We zijn een andere dag naar het Ford museum gegaan. Ik had gedacht dat het supersaai zou worden voor een niet autoliefhebber, maar heb het onwijs naar mijn zin gehad. Er waren niet alleen auto’s te zien, maar ook zestiger jaren inrichtingen en grafische designs. Daarna naar huis. De vrouw van de stiefvader van Michele was om 5 uur begonnen met koken en om half 9 waren Michele en ik het wachten zat. Met de smoes “tandpasta kopen, vergeten mee te nemen” zijn we naar de Wal-Mart gegaan en hebben we daar broodjes gekocht. Voor Kirsten chocoladekoekjes het huis in gesmokkeld. Gelukkig stond het eten dan toch om half 10 op tafel! Ze was met het thanksgiving-dinner wat vlugger.
Ik heb nogal wat problemen met het eten en op normaal gewicht blijven. Het grootste deel van het eten is hier vet en de gezonde dingen zijn heel erg duur. (Zag het net weer op het vliegveld; broodje gezond, 10$, burger bij Burger King, 2,00$) Het helpt ook niet echt mee dat Mark en Michele niet erg gezond koken. Ik ga op zoek naar een fiets om nog een beetje in vorm te blijven, want ik begin me nu echt ongemakkelijk te voelen. Zal ook meteen maar even een verzoekje in de groep gooien, ik kook hier ongeveer 3 keer in de week. Ideeën voor gezonde maaltijden zijn heel erg welkom!
Maandag avond hebben we in Ionia geslapen, in het huis van de vader van Michele. Hij heeft echt een kast van een huis. Iedere dag zijn we naar de stiefmoeder van Michele gegaan. Zij ligt in het ziekenhuis, het is echt een geweldige vrouw! Wat zou ik haar graag als een extra oma willen. Typische Amerikaanse manier van communiceren met dikke knuffels en I love you’s bij aankomst en vertrek.
Woensdag zijn Mark, Kirsten en ik naar Holland gegaan! Drie generaties terug vestigden Nederlanders zich aan de kust van het meer. Voor mij was het een feest om weer Nederlandse namen, drop en sinterklaas te zien! Het was heerlijk stormweer dus er waren grote golven en stoere kytesurfers aan het strand.
Donderdag hebben we met de familie een grote tuin bezocht. Er waren binnentuinen (woestijn, tropisch regenwoud), abstracte beelden en kerstbomen. Iedere boom had zijn eigen nationaliteit, er was ook een Holland-kerstboom. De gebruikelijke Delftsblauw en kerstballen hingen in de boom. En tot mijn grote ergernis stonden er klompen onder de boom. Ik zit er over te denken om een campagne te starten om van het imago klompendansers af te komen! Mijn buurvrouw van 82 is de enige persoon die ik ken die de Hollandse houten schoenen nog draagt…
Zaterdag hebben we thanksgiving met de hele familie van Michele gevierd. Toen heb ik haar nichtjes en neefjes voor het eerst leren kennen. Dat was een gezellige avond met spelletjes, eten en vooral een hoop lol.
Vandaag hebben we de dag doorgebracht in Detroit. Dat is een vervallen stad, oude gebouwen die nooit afgebroken zijn, uitgewoonde huizen en slechte graffiti op muren. Dat is ook echt typisch Amerikaans. Er wordt hier geen moeite gedaan om gebouwen te restaureren of in goede staat te houden. Het is een zeldzaamheid om huizen te vinden die ouder zijn dan 100 jaar. Er zijn in Detroit vrijwel geen winkels te vinden en het is een smerige bende. Toch heb ik meer met Detroit dan met Mesa, in Mesa is alles schoon, goed georganiseerd en maximaal 20 jaar oud.
Zo, nu zijn jullie ook weer op de hoogte! Ik zou het fijn vinden om ongeveer te weten hoeveel mensen mijn blog lezen. Ik verwacht geen langverwachte reacties of verhalen, maar ik zou het fijn vinden als jullie desnoods een x achterlaten in het gastenboek, zodat ik weet hoe vaak mijn verhalen worden gelezen.
Ik zit nu op in vliegtuig na een geweldige week in Michigan. (Je spreekt het uit als Missican, dus geen Mitsican). Vorige week vrijdag vlogen we naar Detroit om de familie van Michele op te zoeken. Ze heeft echt een geweldige familie, Kirsten en ik waren bij alles welkom en we werden bij alles betrokken, geknuffeld en welkom geheten.
Voor mij lopen de afgelopen dagen nogal door elkaar, dus ik zal de gebeurtenissen niet in volgorde vertellen, ik probeer de meeste dingen op te schrijven. Niet alles, want het is niet echt fijn om een verslag te lezen van 40 blaadjes.
In de eerste dagen verbleven we in het huis van de stiefvader van Michele in Detroit. De dag na de aankomst bezochten we het graf van de moeder van Michele. Jeetje, ik weet nooit wat ik wil als ik dood ben, begraven, cremeren of invriezen met de hoop in 2100 wakker te worden. Hier heb ik nu dus ontdekt wat ik niet wil! Zoals alles in Amerika, moet alles te bereiken zijn met de auto, stel je voor, je gaat toch niet wandelen! De graven liggen in een groot grasveld en daartussendoor lopen geasfalteerde wegen. Het is dus de bedoeling om aan de kant van de weg te parkeren en dan over de andere graven naar het gewenste graf te lopen. Geen mooie bloemenperkjes, verregende knuffeltjes of hekjes tegen urinerende katten. Een Amerikaans graf bestaat uit een stukje gras en een soort stoeptegel met een naam als markeerplek van een overleden persoon. Toen ik mijn verbijstering liet merken, probeerden ze me op mijn gemakt te stellen met de geruststelling dat de graven tenminste 2 meter van de weg gegraven moeten worden.
We zijn een andere dag naar het Ford museum gegaan. Ik had gedacht dat het supersaai zou worden voor een niet autoliefhebber, maar heb het onwijs naar mijn zin gehad. Er waren niet alleen auto’s te zien, maar ook zestiger jaren inrichtingen en grafische designs. Daarna naar huis. De vrouw van de stiefvader van Michele was om 5 uur begonnen met koken en om half 9 waren Michele en ik het wachten zat. Met de smoes “tandpasta kopen, vergeten mee te nemen” zijn we naar de Wal-Mart gegaan en hebben we daar broodjes gekocht. Voor Kirsten chocoladekoekjes het huis in gesmokkeld. Gelukkig stond het eten dan toch om half 10 op tafel! Ze was met het thanksgiving-dinner wat vlugger.
Ik heb nogal wat problemen met het eten en op normaal gewicht blijven. Het grootste deel van het eten is hier vet en de gezonde dingen zijn heel erg duur. (Zag het net weer op het vliegveld; broodje gezond, 10$, burger bij Burger King, 2,00$) Het helpt ook niet echt mee dat Mark en Michele niet erg gezond koken. Ik ga op zoek naar een fiets om nog een beetje in vorm te blijven, want ik begin me nu echt ongemakkelijk te voelen. Zal ook meteen maar even een verzoekje in de groep gooien, ik kook hier ongeveer 3 keer in de week. Ideeën voor gezonde maaltijden zijn heel erg welkom!
Maandag avond hebben we in Ionia geslapen, in het huis van de vader van Michele. Hij heeft echt een kast van een huis. Iedere dag zijn we naar de stiefmoeder van Michele gegaan. Zij ligt in het ziekenhuis, het is echt een geweldige vrouw! Wat zou ik haar graag als een extra oma willen. Typische Amerikaanse manier van communiceren met dikke knuffels en I love you’s bij aankomst en vertrek.
Woensdag zijn Mark, Kirsten en ik naar Holland gegaan! Drie generaties terug vestigden Nederlanders zich aan de kust van het meer. Voor mij was het een feest om weer Nederlandse namen, drop en sinterklaas te zien! Het was heerlijk stormweer dus er waren grote golven en stoere kytesurfers aan het strand.
Donderdag hebben we met de familie een grote tuin bezocht. Er waren binnentuinen (woestijn, tropisch regenwoud), abstracte beelden en kerstbomen. Iedere boom had zijn eigen nationaliteit, er was ook een Holland-kerstboom. De gebruikelijke Delftsblauw en kerstballen hingen in de boom. En tot mijn grote ergernis stonden er klompen onder de boom. Ik zit er over te denken om een campagne te starten om van het imago klompendansers af te komen! Mijn buurvrouw van 82 is de enige persoon die ik ken die de Hollandse houten schoenen nog draagt…
Zaterdag hebben we thanksgiving met de hele familie van Michele gevierd. Toen heb ik haar nichtjes en neefjes voor het eerst leren kennen. Dat was een gezellige avond met spelletjes, eten en vooral een hoop lol.
Vandaag hebben we de dag doorgebracht in Detroit. Dat is een vervallen stad, oude gebouwen die nooit afgebroken zijn, uitgewoonde huizen en slechte graffiti op muren. Dat is ook echt typisch Amerikaans. Er wordt hier geen moeite gedaan om gebouwen te restaureren of in goede staat te houden. Het is een zeldzaamheid om huizen te vinden die ouder zijn dan 100 jaar. Er zijn in Detroit vrijwel geen winkels te vinden en het is een smerige bende. Toch heb ik meer met Detroit dan met Mesa, in Mesa is alles schoon, goed georganiseerd en maximaal 20 jaar oud.
Zo, nu zijn jullie ook weer op de hoogte! Ik zou het fijn vinden om ongeveer te weten hoeveel mensen mijn blog lezen. Ik verwacht geen langverwachte reacties of verhalen, maar ik zou het fijn vinden als jullie desnoods een x achterlaten in het gastenboek, zodat ik weet hoe vaak mijn verhalen worden gelezen.
-
06 December 2009 - 10:57
Papa:
NATUURLIJK lees ik je blog! Misschien ben ik wel je meest fanatieke volger: ik kijk minstens 1x per dag. Eigenlijk onzin, want als je wat schrijft zie ik dat direct in mijn mail...
Zelfs vannacht om 2 uur nog gekeken: W belde me wakker, was met vriendinnen in Amsterdam.
Zag ook de nieuwe foto's op Mark's blog, erg leuk.
Trouwens de jouwe zijn ook tof! Die worst-auto zou van Banksy kunnen zijn (weet-je-nog?).
kus
papa -
06 December 2009 - 11:04
Alweer Papa:
Grappig trouwens, ik zit je foto's nog eens goed te bekijken: onder één foto schrijf je:Strand en LICHTHUIS....
In Amerika zeggen ze lighthouse, maar wij noemen het toch echt een vuurtoren...
big kiss
dad (en niet dead) -
06 December 2009 - 12:42
Henny En Wim:
Ja ,wij lezen je blog ook altijd, hoor!En de verdere informatie horen we uiteraard van je vader en Willemijn. By the way, wij hebben je een pakje gestuurd voor Sinterklaas. Ik hoop wel dat je het ontvangen hebt/ontvangt. Misschien heeft je reisje roet in het eten gegooid (?)Zo te lezen heb je wel een geweldige tijd in de U.S. Komende dagen zalook wel een speciale ervaring zijn.Veellichtjes en toeters en bellen , verwacht ik, zo met Xmas... Gezellige dagen, groetjes, en we kijken weer uit naar je volgende blog. Doei ! Wim en Henny. -
06 December 2009 - 13:37
Sanne:
Ik lees je blog altijd meteen! Maar dat wist je al, want ik reageer ook altijd.
Ik zit nu bij je moeder en Jan thuis te hopen dat ik lief genoeg ben geweest...
Dikke knuffelkus van je 'grote' zus -
06 December 2009 - 15:06
Marike:
Wat dacht moet toch weten hoe het met je gaat -
06 December 2009 - 18:26
Cis:
Hey eef,
Wat een heerlijk schrijfseltje weer ik lees trouw elke keer hoor dus je kunt een x achter mijn naam zetten :-) en nu op naar de hysta rond de kerst ben benieuwd hoe je dat gaat vinden
-
06 December 2009 - 20:03
Claudia:
Tuurlijk lezen wij je verhaaltjes, wat een coole foto van die worstenauto XD
ik kan me echt niets voorstellen van die begraafplaats, het lijkt me heel saai om alleen een grasveld met een stoeptegel te zien als graf.
heel veel plezier nog daar!! ik kan niet wachten om je weer terug te zien!
dikke kus clauwiee -
06 December 2009 - 21:16
Patricia:
En ik lees em ook hoor!! Moet toch wel een beetje bijhouden wat je allemaal meemaakt ;-).
Dikke kus,
Patries -
07 December 2009 - 09:22
Jeroen:
Ik reageer nooit maar lees altijd trouw je prachtige blog. Je schrijft echt heel leuk! -
07 December 2009 - 11:07
Bernadette:
Hai Eva,
Ik dacht al waar blijft nu toch je nieuwe blog? Fijn dat er weer eentje staat. Was benieuwd of je eruit gekomen bent met Kirsten?
Detroit is echt een heftige stad als ik de docu's op de NL tv moet geloven...
Was Sinterklaas leuk? Ik heb een chocoladeletter gekregen en in een keer opgegeten... En toen was ik dus misselijk :(
Denk je nu al in het Amerikaans? Ghehe, of lukt het nog met Nederlands... Hahaha... Je schrijft trouwens niets over de liefde, of is daar geen ruimte voor ;)
Dikke *Nederlandse* Knuffel! -
07 December 2009 - 11:41
Chris:
Hey meissie,
Ik lees je blog ook! Dus ga er vooral mee door, zo blijven we allemaal een beetje op de hoogte..
xoxoxo -
07 December 2009 - 17:01
Mama:
Oma Buuv leest zelfs je blog! Ik moet ze wel voor haar uitprinten, omdat oma "geen verstand heeft van die nieuwerwetse dingen". Soms moet ik er ook nog even bij blijven om allerlei woorden die ze niet zo goed begrijpt uit te leggen en altijd heeft ze zelf weer een verhaal te vertellen over "toen ik zo oud was als Eva...". Ze mist je wel hoor!
Misschien komend weekend op de skype?
Dikke kus, mama -
07 December 2009 - 19:21
Annemiek:
Hoi Eva,Ik lees altijd graag je blogs.Groetjes ook van mijn mannen. -
08 December 2009 - 21:44
Jan:
hoi eva,
wat dacht je van een 'indianengraf'? mooie foto's trouwens....meer graag:-)
trouwens juist meer klompen, molens , kaas, drop, drugs, tulpen, poedels....mag nog meer over de top! voor clichés over belgen zal het een stuk moeilijker zijn!!!!
jan -
09 December 2009 - 15:09
Ilse:
Hey schatje,
hoe is het? Ik lees je blog (natuurlijk!) ook altijd. Maar dat wist je al ;)
Leuk om te lezen over al je avonturen, maar wel moeilijk om overal (waar dan geen foto's van zijn) een beeld bij te vormen. Vooral dat kerkhof en ook het contrast tussen Detroit en Mesa. Klinkt best bizar allemaal. Hoe gaat het nu thuis? Gaat het al wat beter tussen jou en Kirsten? Ik denk aan je en ik mis je,
dikke kus, Ilse -
09 December 2009 - 15:33
Gerdien STT:
Hey Eva,
Natuurlijk volg ik je via je blog! Erg leuk om te lezen. Je moeder was apetrots met de KNOTS waarin jij je verhaal doet. Je schrijft trouwens erg leuk! (sprak de juf...). Ben op dit moment al ruim een week ziek thuis. Weet ook niet wat ik heb. Er zijn wat bloedonderzoekjes geweest maar die hebben nog niks opgeleverd. Een Gerdien die niet bruist van ideetjes en activiteit klopt gewoon niet. Ben het "bankzitten" dan ook al erg beu, maar het gaat gewoon even niet. Hoe gaat je kerst eruit zien? Leuk dat je zoveel leuke dingen meemaakt. Je bent alweer bijna een half jaar de hort op. Gek hoor... Veel groetjes en een dikke knuf! -
09 December 2009 - 19:22
Didi:
Zo te zien heb je heel wat fans, toch?
We vinden het allemaal leuk om je boeiende verhalen te lezen en je op je avonturen te volgen. Ga je nog (of alweer) iets keks doen met christmas? Wij gaan ws gewoon door de natte ramen naar een kleurloze wereld staren...of zoiets.
Schrijf maar gauw weer.
Liefs Didi
-
11 December 2009 - 19:50
Ans:
we kennen elkaar niet, heb je een minuutje op schiphol gesproken op 29 juli.
ik lees je blog meteen, komt automatisch binnen in de mail, vindt zo spannend wat je allemaal meemaakt, lees ook de verhalen van anderen waarvan jij adres hebt gegeven op blog van Luuk nu wonend 70 mijl oostwaarts van je vandaan.
het gaat bij jou thuis net zo als bij ons en bij oma, heel herkenbaar. spannend of er een verhaal bijkomt, of er gebeld wordt en of de dingen goed blijven gaan. met dippies en C's halen op school en nog meer.......
Leuke foto's ook en je hebt al hééél erg veel gezien en gedaan.
succes met alles
Luuk's mama -
12 December 2009 - 12:28
Lotte - Niet Je Zus:
Jaaaa ik lees je blog :D
Kvind het echt leuk om te lezen wat je allemaal uitspookt daar. En vooral ook om de contrasten tussen Amerika en Nederland te zien. Als Nederlands pubermeisje heb je altijd een soort droombeeld van Amerika door al die high-school-films en al dat soort dingen.
Toch fijn om te horen dat het ook daar gewoon een land is met rare gewoonten en gebruiken.
Echt suuupergaaf trouwens dat je in Detroit bent geweest!
Ik zal het SonjaBakker Kookboek 'ns doorspitten om te kijken of er iets in staat wat niet zoveel kost?
En rijst met een kaas of champignonnennsausje is misschien ook wel een idee? Of wokgroenten?
Wanneer zijn je 10 maanden eigenlijk weer voorbij en ben je weer in de HW te vinden?
Liefs,
Lot -
16 December 2009 - 20:19
Marijke:
Eva,
ben er eindelijk aan begonnen om je blog te lezen. Jan had je blog : parkeergraven (wat is dat ??????) doorgestuurd en ik moet zeggen dat ik mijn achterstand zeker ga inhalen. leuk om wat van je te lezen. ik heb ook wel al wat gehoord van jan en anne maar jouw verhalen hoor ik je zo vertellen.
het lijkt me een hele ervaring. Zal je blog eens doorsturen naar carmen en sacco
dikke kus
en vele groetjes van ons allemaal -
01 Januari 2010 - 14:51
Carla Beverwijk:
Ha die Eva,
Op zoek naar leuke kopij voor de KNOTS maar natuurlijk ook om te weten hoe het met Eva in de VS is, lees ik je blog (on)regelmatig. Op je vorige stukje heb ik veel leuke reacties gekregen.
De allerbeste wensen voor 2010!
Mevr B
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
